راه های ارتباطی
ایمیل: m_farasatkhah@yahoo.com
ویکی پدیا : https://bit.ly/2NgohQW
اینستاگرام: https://www.instagram.com/maghsoud.farasatkhah/
تلگرام:t.me/mfarasatkhah
ادامه...
روزانهها
همهپیوندها
جدیدترین یادداشتها
همه- کمپین «نه به تصادف» ، تصادف های مرگبار رانندگی، نتیجۀ بیگانگی های ماست
- چشم های مان خسته اند. باید هوای شان داشت...
- رهرو وراه یکی است
- زاده شدن یعنی جدا شدن از جهان
- زیست جهان ایرانی؛ دربارۀ دو گانۀ ساختار و فضا
- منطق اجتماعی «نیکبختی»ما
- خجسته باد نوروز؛ هرچند با «اگر، آه، آیا».......................
- ناهمزمانی دو سطح رسمی و غیر رسمی در ایران
- حیات درون
- حقیقت در صدا های ناشنیدۀ ما پنهان است
- آمادگی برای عبور از شرایط دشوار زندگی
- ایدئولوژی ها که اوراق می شود، حواس مان به آرمانها باشد
- زیر پوست جامعۀ ما...
- استقامت
- احترام
بایگانی
تقویم
آبان 1393| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | |||||
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
جستجو
م فراستخواه
یکشنبه 15 اردیبهشت‌ماه سال 1392 ساعت 05:59 ق.ظ
سلام استاد و وقت به خیر؛
منظورتان را از اینکه قبل از اینکه به دنیا بیاییم بخشی از پدران و مادران بوده ایم یا اینکه پیش از زاده شدن چیزی بودیم، متوجه نشدم، مشتاق توضیحات روشن کننده تان هستم.
با تشکر
سلام بر دوست معرفت
پرسش ها از حکایتی است از درد اشتیاق به آگاهی از جوهرۀ انسانی مان...برای تان آن مسرتهای عمیق باطنی آرزو می کنم که از خودفهمی بشری مان حاصل می شود. جهان چیزها واشیاء، جهانی است که به سیاق طبع و غریزه و نوعا با خصائصی ناخودآگاه در جنب و جوش اند. الکترونها ، پروتونها، خاک وهوا و انواع مواد و انرژی ها و هستی های بیجان یا حتی جانداران گیاهی وحیوانی در نوعی غیبت از آن نوع آگاهی به سر می برند که در انسان شعله می کشد. تاریخچۀ ژنتیک وکروموزومی و مواد تشکیل دهندۀ اوایل دوران جنینی ما نیز در پدران ومادران خویش بخشی از این جهان بی خبری بود اما اندک اندک نخستین بارقه های ادراک در ما بیدار وفعال می شوند و با زاده شدن به یک نقطۀ عطف مشخص می رسد این اولین درد آگاهی است که من به بیان ناچیزم آن را با گریه های نوزادی مان استعاره کرده ام وگفته ام گویا پاره بی تاب اخگری از آگاهی به جهان پرتاب می شود ...همین ادراک هاست که پایۀ آگاهی های ما را تشکیل می دهد و بتدریج بار گران خودآگاهی خویش را بر شانه های مان احساس می کنیم....
بدرود دوست معنوی....